Albums
2020
Waar is de zon?
2017
at the crossroad
2014
I'm Ok
2013
The classical guitar
watch on youtube : pain
2011
Join my muse:
2008
Slijmbal :
1994 :
songwriter
What can I say about 'at the crossroad' . I was so deep in it , it became a part of my life forever. Like a thunderstorm it rushed over me. After hearing it , I just know it's music you couldn't play when you're not experienced it. That was the goal. I don't claim the blues but there's a mythological spirit in it which I thought I felt for a moment and not the tourist way I mean. Whatever it is , I must say there's no way back now.This cd is printed. With a bonus live song when we played with Roland Van Kampenhout and bruno Fevery.
First real Frank and Piet CD in English . Very deep lyrics from a lot of songs Frank and Piet played the last 3 years all over Europe.
Instrumentale klassieke gitaar.
Klassieke gitaarmuziek met vrij excentrieke uitspattingen van modern naar renaissance tot flamenco .
Frank speelt 2 akoestische solopartijen voor een micro.
Live opname : klik hier
Engelstalige akoestische cd.
Psychedelisch met diepe poëzie.
Met Join my muse stelde ik vast dat er niet zoiets bestaat als een
zen moment. Dat is net wat zen helemaal niet is , een moment. Het is
een manier van leven.
Een manier van kijken naar dingen .Eén worden met het universum.
Join my muse is éen van mijn puzzelstukken op weg……
Ik zag een bedelende flamenco gitarist van vreemde origine in shopping
2 van Genk vorige week. Iedereen liepvoorbij.
Ik stopte , hij lachte naar mij en begon meteen ook te zingen. Wat een
mooie klanken. We waren verbonden vanaf dat moment ,wie ik was ,geld
en tijd speelden geen rol meer. Voorbijgangers leken ineens niet meer
de beter bedeelden, maar perceptieloze streskiekens op jacht naar geld.
Je zag hun pijn. Maar deze bedelaar maakte mooiere klanken dan ik ooit van
de hele Vlaamse showbis gehoord heb en dan gewoon zittend op het muurtje
met een oude jeans. Ik gooide een 2 eurostuk in zijn koffer en dacht
, dit is een mooie dag. Ik kan zien. Ik kan horen. Ik kan voelen.Ik
ben vrij......
Nederlandstalige mix met levensliederen
zonder blad voor de mond
Engelstalig
Songwriter was mijn eerste echte opname. Opgenomen in één trek
in
het appartement van JaJa in de kuringersteenweg te Hasselt
met P.C. zonder sporen of eindmix.
Ik herinner me nog dat Jaja zijn grijze roodstaart papagaai lawaai maakte en Jaja de kreten digitaal verwijderde van de opname wat voor die tijd toch redelijk straf was.
2020 Lees het verslag van de nieuwe cd
Op 1 januari 2020 lanceerde het dynamische duo Frank en Piet een nieuwe cd – Waar is de zon? Ze zijn dan misschien niet bekend bij u, “kijkbuiskinderen”, maar wie de live muziekscene in Vlaanderen volgt, heeft hen al met grote zekerheid mogen savoureren.
Wat hen uniek maakt is dat ze in geen hokje te vangen zijn, hoe cliché dat ook moge klinken. Ze doen gewoon waar ze zin in hebben en dat doen ze nog goed ook, want hun liedjes zijn geen samenraapsels of een of ander woordcarnaval. Ze hebben een heel eigen sound. Eigenlijk zegt de naam van het duo het al, het zijn twee gewone pure Vlaamse mannen met Vlaamse namen. Het hart ligt op hun tong en de muziek zit in hun hart. Ze warmen hun publiek vaak op met enkele stevige akoestische covers om ze vervolgens te verrassen met Vlaamse teksten vol waarheid, die ergens tussen Gorki, Guido Belcanto en van het Groenewoud in walsen. Het mag trouwens ook al eens wat harder. Goed grof is mits de juiste woordkeuze tenslotte ook fijn.
Hun gitaren passen zich vlot aan van lieve levensliedjes tot stevigere teksten met een grunge kantje. Dit album is een zuiver Nederlandstalig product van mannen die uw buurman kunnen zijn, maar dan wel eens eindelijk zingen wat ze van u denken.
Conclusie: Ze kunnen graag een meisje zien, maar ook een hekel hebben aan die ene trien.
Dit album werd in eigen beheer uitgegeven en is te bestellen via de website
Gisteravond (14.10) was het Open Podium het werkterrein van Troubadours pur sang. Het was een fantastische luisteravond.
Frank Engelen en Piet kwamen uit België om hun prachtige, zelfgemaakte, muziek te zingen en te spelen, wat ze twee sets lang deden. Anco Koens en Johan Volman van Morrés deden precies hetzelfde, maar dan nét weer een beetje anders, met een eigen smaakje, zeg maar. Een ademloos publiek luisterde met volle aandacht naar de virtuoze stukjes gitaarspel en de ontroerende en goedgekozen teksten. Het was een fijne avond!
Mariken van Zwam aan Muziekcafé De Lantaern
Lees het
Heusden Aftermuze
review door John Hurd te bonn 04/10/2013
http://3songsbonn.com/2013/10/05/no-room-for-jock-stuart/
No danger of Second Special Guests, Belgians Frank Engelen and Piet Vanhoutte being accused of plagiarism though. Theirs is a very refreshing two sets of largely self-penned songs from Frank. Despite the outward appearance of someone who would breeze into town on a Harley Davidson Franks style is actually wonderfully gentle. A vocal mix of Don Mclean and Jim Croce with just a sliver of Blues in the backbone. You will have guessed by that that they were my favourite act of the night. So much so that I even bought a CD which has already been played through three times and the show was only yesterday. The line-up of Frank and Piet is actually a very fresh one – if my memory of the half time chat we had serves me correctly, they met sky gliding last year (hopefully only metaphorically). There are political lessons as on ‘I’m Okay’ where the poor are starving, and the world is going under, but hey ‘I’m Okay’. Well sung and well presented, but the best moments came when Frank just hooked on his harmonica rack to play his own Blues with vocal backing from Piet or indeed just played guitar (he is an excellent classical guitarist).
Frank Engelen
The duo’s second set was a much more fiery affair, venturing into Hendrix territory with a stomping ‘Purple Haze’ and a second nod to the Stones (and Wille Dixon) with ‘Little Red Rooster’. There is hopefully a CD coming soon from these two gentlemen – and I hereby put in my order for a copy before the present one wears out.
So there you have it. So much good music that Jock Stuart had to go home thirsty – no room for even a verse of the traditional closer could be found. A shame more people didn’t buy CD’s (the Belgian duo and Richard de Bastion both had them – in the case of the former at 5 Euros. it would have been extremely good value as an admission price for the evening. I’ve certainly paid for more and got less on many occasions. Bonn Folk Club is a rare Oasis where you can still get far more than you pay for.